Η Πλατεία Ομονοίας το 1961
Τι έχουν με την Ομόνοια;
Τι τους έφταιξε; Τι τους φταίει συνέχεια; Έχουν κάτι προσωπικό; Θέλουν να μας πουν κάτι; Γιατί την κάνανε σαν τα μούτρα τους; Μαζεύονται κι όλα αυτά τα αδέσποτα του Θεού και δε βρίσκουν σκιά, μαξιλάρι, άκρη να σταθούν.
Έχεις περάσει τελευταία από την Ομόνοια; Γιατί κόψανε, ακυρώσανε τον κύκλο; Τι θα κάνουν οι δερβίσηδες; Τι θα γίνει μ’ αυτά τα ζιγκ-ζαγκ; Τα λίγο από δω και λίγο από κει; Το φαρμακείο το είδες; Το κατάλαβες; Το σηκώσανε. Άντε τώρα να ψάχνεις για Calmol και για σουλφαμιδόσκονη.
Ένα έχω να σου πω: όλα τα ραντεβού μου εγώ, τώρα και πάντα, τα κλείνω στην Ομόνοια. Ας είναι και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ας είναι και η ωραία του Πέραν! Εις μνήμην!
Τόσα βράδια εκεί, τόσα πρωινά, τόσες λαχτάρες. Τόσα μάτια, τόσα στόματα.
Έχουν κάνει διατηρητέο και το τελευταίο κωλόσπιτο και ξήλωσαν όλη την Ομόνοια. Τα ουρητήριά της, τουλάχιστον, η αμμωνία της, τα λιπάσματά της, δεν ήταν διατηρητέα; Πρέπει να πάμε με τους EMO στα σκαλιά της πλατείας Συντάγματος να πηδάμε με τα πατίνια όλη νύχτα απέναντι από τον άγνωστο στρατιώτη;
Ξήλωσαν, τα καφενεία, τα ξεπάτωσαν. Έσβησαν ονόματα, βούλιαξαν τοπωνύμια. Ξερίζωσαν γλώσσες, εξόρυσσαν λέξεις, λόγια και ντοπιολαλιές. Χειρονομίες, στάσεις, αγκαλιές.
Γιατί; Εμείς τώρα πού θα καθίσουμε; Σε ποια χουρμαδιά, σε ποια ελιά, πορτοκαλιά, βελανιδιά;
Και καλά εγώ που έχω εσένα κι έρχομαι εδώ και πίνω ένα ποτήρι νερό, ο άλλος που έρχεται πρωί-πρωί από την εξορία του κόσμου, πού θα τρέξει, πού θα σταθεί; Δε μου το βγάζεις απ’ το μυαλό, αυτοί οι άνθρωποι λειτουργούν βάσει σχεδίου και φοβάμαι πολύ μήπως είναι τίποτα απόγονοι δικών μας που ντρέπονται, μισούν την καταγωγή τους. Κάτι νεόπλουτοι θα είναι. Δε δικαιολογείται τόσο μίσος.
Κάθομαι εκεί, με τις ώρες, στην Ομόνοια, κοιτάζω, χαζεύω. Άραγε, λέω, όλοι αυτοί που περνούν τώρα, ξέρουν, καταλαβαίνουν, ακούν αυτές τις μελωδίες που φτερουγίζουν στην πλατεία; Αναγνωρίζουν τους καημούς; Βλέπουν τα σημάδια; Τις χαρακιές; Tους στεναγμούς που έχουν πετρώσει στον αέρα; Όχι. Μάλλον όχι, λέω.
Έχουν στριμώξει και τα άλλα τα παιδιά εκεί. Όμως, να σου πω κάτι; Παρ’ όλα τα φοβερά τους χάλια και τα βάσανα -και ξέρεις, εγώ δε γράφω ποιήματα σαν και σένα- αυτά τα παιδιά, μου φαίνονται πιο ζωντανά και πιο αληθινά από πολλούς άλλους.
Δεν έχουν καν τα μέσα να ψευτίσουν, εδώ που τα λέμε. Νιώθω μια συγγένεια μαζί τους. Έτσι παραπεταμένα, κοκαλωμένα που είναι.
Σκέφτομαι πως κι εμάς εξαρτημένους μας θεωρούν, κολλημένους.
Δεν τελειώσαμε....
ΠΗΓΗ
Τι τους έφταιξε; Τι τους φταίει συνέχεια; Έχουν κάτι προσωπικό; Θέλουν να μας πουν κάτι; Γιατί την κάνανε σαν τα μούτρα τους; Μαζεύονται κι όλα αυτά τα αδέσποτα του Θεού και δε βρίσκουν σκιά, μαξιλάρι, άκρη να σταθούν.
Έχεις περάσει τελευταία από την Ομόνοια; Γιατί κόψανε, ακυρώσανε τον κύκλο; Τι θα κάνουν οι δερβίσηδες; Τι θα γίνει μ’ αυτά τα ζιγκ-ζαγκ; Τα λίγο από δω και λίγο από κει; Το φαρμακείο το είδες; Το κατάλαβες; Το σηκώσανε. Άντε τώρα να ψάχνεις για Calmol και για σουλφαμιδόσκονη.
Ένα έχω να σου πω: όλα τα ραντεβού μου εγώ, τώρα και πάντα, τα κλείνω στην Ομόνοια. Ας είναι και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ας είναι και η ωραία του Πέραν! Εις μνήμην!
Τόσα βράδια εκεί, τόσα πρωινά, τόσες λαχτάρες. Τόσα μάτια, τόσα στόματα.
Έχουν κάνει διατηρητέο και το τελευταίο κωλόσπιτο και ξήλωσαν όλη την Ομόνοια. Τα ουρητήριά της, τουλάχιστον, η αμμωνία της, τα λιπάσματά της, δεν ήταν διατηρητέα; Πρέπει να πάμε με τους EMO στα σκαλιά της πλατείας Συντάγματος να πηδάμε με τα πατίνια όλη νύχτα απέναντι από τον άγνωστο στρατιώτη;
Ξήλωσαν, τα καφενεία, τα ξεπάτωσαν. Έσβησαν ονόματα, βούλιαξαν τοπωνύμια. Ξερίζωσαν γλώσσες, εξόρυσσαν λέξεις, λόγια και ντοπιολαλιές. Χειρονομίες, στάσεις, αγκαλιές.
Γιατί; Εμείς τώρα πού θα καθίσουμε; Σε ποια χουρμαδιά, σε ποια ελιά, πορτοκαλιά, βελανιδιά;
Και καλά εγώ που έχω εσένα κι έρχομαι εδώ και πίνω ένα ποτήρι νερό, ο άλλος που έρχεται πρωί-πρωί από την εξορία του κόσμου, πού θα τρέξει, πού θα σταθεί; Δε μου το βγάζεις απ’ το μυαλό, αυτοί οι άνθρωποι λειτουργούν βάσει σχεδίου και φοβάμαι πολύ μήπως είναι τίποτα απόγονοι δικών μας που ντρέπονται, μισούν την καταγωγή τους. Κάτι νεόπλουτοι θα είναι. Δε δικαιολογείται τόσο μίσος.
Κάθομαι εκεί, με τις ώρες, στην Ομόνοια, κοιτάζω, χαζεύω. Άραγε, λέω, όλοι αυτοί που περνούν τώρα, ξέρουν, καταλαβαίνουν, ακούν αυτές τις μελωδίες που φτερουγίζουν στην πλατεία; Αναγνωρίζουν τους καημούς; Βλέπουν τα σημάδια; Τις χαρακιές; Tους στεναγμούς που έχουν πετρώσει στον αέρα; Όχι. Μάλλον όχι, λέω.
Έχουν στριμώξει και τα άλλα τα παιδιά εκεί. Όμως, να σου πω κάτι; Παρ’ όλα τα φοβερά τους χάλια και τα βάσανα -και ξέρεις, εγώ δε γράφω ποιήματα σαν και σένα- αυτά τα παιδιά, μου φαίνονται πιο ζωντανά και πιο αληθινά από πολλούς άλλους.
Δεν έχουν καν τα μέσα να ψευτίσουν, εδώ που τα λέμε. Νιώθω μια συγγένεια μαζί τους. Έτσι παραπεταμένα, κοκαλωμένα που είναι.
Σκέφτομαι πως κι εμάς εξαρτημένους μας θεωρούν, κολλημένους.
Δεν τελειώσαμε....
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα δημοσιεύματα δεν αποτελούν θέση η άποψη δική μας αλλά Πολιτών και Blogger. Επίσης δημοσιεύονται άρθρα εφημερίδων και περιοδικών.
Παρακαλούμε όταν υποβάλετε σχόλιο, να μην χρησιμοποιείτε υβριστικούς χαρακτηρισμούς
και να αποφεύγετε τα greeklish.