Θα σε θυμάμαι και θα σ’ αγαπώ
Όλοι την
λένε σε όλους.
Μιλάμε για μίσος. Πού το έκρυβαν τόσα χρόνια; Βρισίδια,
προσβολές, αγωγές, επιστολές, ο κακός χαμός.
Να την πω τώρα εγώ σε
κάποιον, να τον κάνω σκουπίδι, για να αισθανθώ ανώτερος – «να, αυτός
είναι σκατάς, άρα εγώ είμαι καλός».
Και πόσο θα κρατήσει αυτή η
«δικαίωση»; Μετά θα πρέπει να την πω και σε άλλον, και σε άλλον και κάθε
μέρα σε κάποιον άλλον. Και πότε θα αγαπηθούμε;
Αν υπάρχει κάτι που με εξοργίζει -ή, καλύτερα, μου προκαλεί τρελή θλίψη- δεν είναι η χρεοκοπία, δεν είναι όλοι αυτοί οι απατεώνες που γεννάνε κάθε μέρα νέους απατεώνες, δεν είναι τίποτα από όλα αυτά που είναι στην επικαιρότητα.
Αυτό που μου μαυρίζει τα σπλάχνα είναι πως – τώρα πια- πεθαίνουν ωραίοι και καλοί άνθρωποι και την επόμενη μέρα είναι σαν να μην έζησαν ποτέ.
Είναι σαν να πεθαίνει ο κανένας. Το έχετε προσέξει;
Κι όμως, όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι οι γιοι και οι κόρες κάποιων,
τα αδέρφια κάποιων άλλων, είναι οι μανάδες, οι πατεράδες, οι εραστές και
οι αγαπημένοι φίλοι.
Συνεχίζω να πιστεύω πως η μόνη περιουσία που έχουμε είναι η Μνήμη.
Αλλά, αν όλα υπολογίζονται με το κέρδος -ακόμα και οι άνθρωποι-, τότε, προφανώς, οι νεκροί θεωρούνται άχρηστοι.
Οι άνθρωποι ξεχνούν αμέσως τους ανθρώπους που πεθαίνουν επειδή έχουν ξεχάσει τον θάνατο.
Μια από τις «επιτυχίες» της απόλυτα οικονομικής εποχής -και
οικονομικής αηδίας-που βιώνουμε είναι πως οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει
εντελώς ότι θα πεθάνουν.
(Στην Μ.Τ.)
Πηγή: - RAMNOUSIA
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα δημοσιεύματα δεν αποτελούν θέση η άποψη δική μας αλλά Πολιτών και Blogger. Επίσης δημοσιεύονται άρθρα εφημερίδων και περιοδικών.
Παρακαλούμε όταν υποβάλετε σχόλιο, να μην χρησιμοποιείτε υβριστικούς χαρακτηρισμούς
και να αποφεύγετε τα greeklish.